Het moest ervan komen

Lubacov beklaagt zich hier terecht over de grote moeilijkheid die je na een periode van extreme creativiteit ondervindt om de zaken bloggewijs enigszins draaiende te houden. Theo houdt er ook al mee op. Een teken aan de wand dat er - voornamelijk het laatste jaar heb ik de indruk - een absolute wildgroei aan blogs en pseudo-interessante meningen is ontstaan. Iedereen die ook maar honderd mp3's op zijn computer heeft staan, iedereen die ook maar één goed concert heeft meegepikt, iedereen die thuis vijftig platen in de kast heeft staan, wil zijn meninkje (want meer zijn het vaak echt niet) kwijt. Dan wordt het natuurlijk soms moeilijk om nog de moed op te brengen om te denken dat jouw mening tussen miljoenen andere meningen nog iets uitmaakt. Maar om te zeggen: ik heb begrip voor beide heren hun beklag. Daarom heb ik vorige week ook de linklijst in de rechterkolom er gewoon uitgesmeten. Niet omdat ik de daar vermelde blogs niet meer lees, maar het valt wel op dat mijn dagelijkse portie blogleesvoer elke dag een beetje afneemt. Mocht ik, zoals Luba en Theo, op het moment een vaste dagjob hebben in een andere stad (hetgeen waar ik momenteel naarstig naar op zoek ben), zou deze blog misschien ook al op het kapblok van de bijzaken terechtgekomen zijn.

Maar zolang het nog niet zo ver is houdt deze evolutie mij voorlopig nog niet tegen om ijdel (wat is het anders dan denken dat je iets belangrijks te melden hebt, of dat je toch zo'n fantastische muzieksmaak hebt? het eeuwige "kijk mij eens!") uit de nek te blijven lullen. Maar toch heb ik, in tijden van hoge nood - die pardoes aangeven dat er best ook wel andere dingen in het leven zijn dan muziek- ook al de gedachte voelen opkomen om de blogpen aan de wilgen te hangen. Als ik bedenk dat ik de laatste zes jaar 544 (ben ik gek of zoiets? dat moet het wel zijn) artikelen en recensies voor KindaMuzik heb geschreven, dan vraag ik me soms af: waarom ook nog dit?

De waarheid is dat deze blog er vooral voor mezelf is (ik heb dan ook nooit een teller willen installeren om na te gaan hoeveel mensen mijn hyperactieve écriture automatique ook daadwerkelijk lezen). Anders loop ik gewoon zelf verloren in al die muziek die op me afkomt. Muziek is nu eenmaal één van de belangrijkste dingen in mijn leven, zelfs als ik besef dat het uiteindelijk in het licht van de oneindige kosmos en de iets minder oneindige wereld niet zo heel veel uitmaakt wanneer de nieuwe Mathew Jonson, Carl Craig of Nurse With Wound uitkomt.

Als je die redenering tot zijn uiterste logische conclusie doortrekt doe je natuurlijk helemaal niks meer. Maar daarvoor blijf ik, alweer voorlopig, misschien toch iets teveel een idealist. Ik schrijf gewoon graag over de artiesten en persoonlijkheden die me elke dag weer helpen om dit leven wat aangenamer te maken en ik beschouw deze blog dan ook als een constante hommage aan die mensen. En als er ook maar één iemand dankzij deze blog ook verslaafd geraakt aan de nieuwe Carl Craig, Mathew Jonson of Nurse With Wound, dan is mijn missie feitelijk al geslaagd. Meer moet dat niet zijn.