Eén en al OOR?

Ik vond bij het doorzoeken van mijn boekenkast het feestnummer ter gelegenheid van 20 jaar OOR terug. En dan moet je (Ok, retrospectie is natuurlijk makkelijk maar het zet de zaken nu wel netjes op zijn plaats.) toch constateren dat OOR altijd een heel rockistische blaadje geweest is, voornamelijk gericht op het liedje. Nergens in heel dat feestnummer vindt je ook maar iets terug over enige electronische muziek (hoe kan je in een popgeschiedenis van 1971-1991 nu Kraftwerk laten ontbreken? Begrijpe wie kan hoor.), nergens een letter over krautrock, zelden iets over new wave, no wave en industrial, en al helemaal niks over alles wat ook maar enigszins naar experiment ruikt. En als je bedenkt dat dat feestnummer ergens begin jaren negentig verscheen dan snap ik toch niet helemaal hoe ze daar niet hebben ingezien dat electronica en dansmuziek het gewoon helemaal gingen maken. Verder dan wat reggae, Prince, Stevie Wonder, Public Enemy en Marvin Gaye komen ze niet. Dat een figuur als Eno nergens expliciet een vermelding krijgt snap ik ook al niet.

Nu is zulk conservatisme bij het journalistenvolkje natuurlijk geen unicum. Bij Humo was het al net hetzelfde. Daar worden nu, door de gelukkig vele malen meer breeddenkende journalisten, artiesten opgehemeld die tien jaar geleden door verstarde rockisten nog de grond werden ingeboord.

Is hier een conclusie aan te verbinden? Jawel! Namelijk dat het vroeger zeker niet op alle vlakken beter was. De brede blik die er tegenwoordig op het internet, in de blogosfeer en zelfs in gevestigde bladen heerst is toch echt wel duizend maal liever te verkiezen dan wat men vroeger als 'toonaangevende' mening op papier werd gezet. Lang leve de toekomst!