vrijdag, december 02, 2005

Maxïmo Park

Het feit dat Maxïmo Park in meerdere jaarlijstjes staat doet mij dan weer vermoeden dat het misschien voor de gitaarpop toch niet zo'n heel goed jaar was. De plaat is zeker niet slecht maar toch wel heel hard overroepen. Je herkent er gewoon haast elke goeie Engelse groep van de afgelopen dertig jaar in. Ik hoorde bij een eerste beluistering in elk geval al Roxy Music, Eno, The Smiths en The Cure. Maar het is allemaal zo verdomd on-catchy. Enkel 'Postcard of a Painting' kon me echt bekoren. Nee, dat kan beter.

6 Comments:

Blogger rizzx said...

zegt iemand die de nieuwe Franz F. in zijn jaarlijst heeft staan! MP's debuut is al beter dan Franz F's debuut, wat dan weer hun beste is.

5:59 p.m.  
Blogger Manic Inventor said...

ik begrijp die hekel aan FF niet zo. ik vind dat dus echt een ongelooflijk fantastische plaat, The Smiths waardig. goeie popmuziek moet je kunnen meezingen na een paar beluisteringen. bij FF is dat bijn mij het geval. ok, ze zijn arty. roxy music en bowie waren ook arty. et alors?

6:11 p.m.  
Blogger rizzx said...

ik heb geen hekel aan ze, absoluut niet! Maar die laatste kan niet in de schaduw staan van het debuut, of MP's debuut. Maar dat is mijn mening, ik heb al helemaal niks tegen arty farty!

7:57 p.m.  
Blogger Manic Inventor said...

ik heb al helemaal niks tegen arty farty!

nee dat is zo ;-)

8:12 p.m.  
Blogger bas said...

zowel ff als mp zijn natuurlijk allebei gewoon crap. nou ja, dat is overdreven, maar bijzonder kan ik ze allebei niet noemen. doet u mij nog maar een dubbele portie supersilent.

1:08 p.m.  
Blogger Martijn said...

Maxïmo Park is fantastisch. Die liedjes zijn echt vernuftig in elkaar gezet, technisch behoorlijk spannend en retestrak gespeeld (ook live), maar tegelijkertijd zijn ze ontzettend catchy en meezingbaar. (Ook The Strokes hebben die combinatie op hun beste momenten, maar die zijn veel te schaars.) Komt nog bij dat de zanger van Maxïmo Park een heerlijk felle stem heeft en dat ze een orgeltje hebben. De simpele post-punk van The Cure of de zeikmuziek van The Smiths hoor ik er zeker niet in terug.

FF is alleen catchy en meezingbaar (op zich ook niet slecht) en bovendien klinken ze op hun tweede plaat als een slappe imitatie van zichzelf.

3:09 p.m.  

Een reactie posten

<< Home