Mens erger je niet
Gisteren was trouwens weer een zeer vreemde avond. Want voordat ik naar Fuse ging moest ik eerst nog naar Gent, waar de oude bard Simon Finn een solo-optreden kwam weggeven. Kom daar binnen, de Frontline blijkt een morsig hol te zijn waar amper vijftig man binnenkan, het soort ruimte waar men tijdens zijn puberteit altijd veel te veel uren heeft gespendeerd, denkend dat daar de coole muziek en dito meiden voor het oprapen liggen. Op die leeftijd dwaalt men nog. Drank kan men alleen via een kinderachtig bonnetjessysteem verkrijgen (in schijven van een halve euro, wie komt daarop?) en de pissijnen zijn, gezellig is anders, buiten in de bijna-vrieskou. Een stimulerende omgeving met andere woorden.
Bij de melding aan de inkom dat ik op de gastlijst sta, krijg ik een afkeurende, haast meelijwekkende, blik toegeworpen van een metal dude (u kent het type vast wel: zwart t-shirt van één of ander in het wereldje beroemd gezelschap waarop draken, doornen en pentagrammen te zien zijn, afgewassen jeans, bierbuik, lang, in eeuwen niet gewassen haar) die mij mededeelt dat "wij geen gastenlijst hebben". Ik heb zoiets van: "Pardon? Waarom heb ik dan een treinticket naar Gent betaald?". Enfin, na wat heen en weer gepraat vinden ze daar toch iemand die de naam KindaMuzik kan duiden. Waarop mij tenminste het neertellen van de niet zo ronde som van 8,99 euro (wie komt daarop?, deel 2) bespaard wordt. Gelukkig maar, blijkt al snel.
Tot mijn ontzetting stel ik vast dat het voorprogramma een aftreksel gaat worden van Isis, Jesu en Sunn 0))). Dat had ik in elk geval al kunnen afleiden uit de soundcheck en het Isis-T-shirt van één van de bandleden. Het publiek blijkt voornamelijk uit crusties te bestaan, vrienden en kennissen van het metalgezelschap in kwestie waarschijnlijk. Als ze aan hun optreden beginnen (door hun ellenlange soundcheck - en waarom in godsnaam? - uiteraard een half uur te laat) worden binnen de minuut mijn ergste vermoedens bewaarheid. Wat had ik anders verwacht? Later, als ik uit arren moede maar snel naar het frituur gesukkeld ben om mijn blootstelling aan Blutch (ja hoor, zo noemen ze zichzelf) enigszins te beperken, bemerk ik op een affiche dat deze ongetalenteerde en dan ook - ware het niet dat ze zo onbenoembaar slecht waren - zeer vergeetbare gozers zich masters of austere riffing durven noemen. Het lef, meneer! Nu ben ik geen metal-specialist maar ik meen dat ik vooralsnog wel goede van slechte muziek kan onderscheiden. En deze jongens hebben het overduidelijk niet! Als het overgrote deel van het publiek dan de kop begint te schudden op het ongenuanceerde lawaai met de diepte van een teiltje opgedroogd water dat volgt, vrees ik ineens dat ik feitelijk ergens anders had moeten zijn. Ook Simon Finn zelf, nogal een vreemde man die niet alleen daar niet op zijn plaats zou zijn, maar niettemin toch alweer sinds 1969 bezig is en dus waarschijnlijk heel wat gewoon is, vraagt zich overduidelijk af waarom men hem per se als double bill met deze volstrekte debielen wil presenteren. Vade retro Satanas!
Gelukkig blijkt het optreden van Finn zelf een kippenvelmoment van jewelste. Anders was ik helemaal voor niks tot daar gekomen. Maar spijtig genoeg moet ik dan ook nog de zaal voortijdig verlaten omdat binnen een klein uur Mathew Jonson gaat aanvangen in Fuse. Wie laat er nu verdorie een optreden na 2300u beginnen in de volle wetenschap dat de treinen vanuit Gent maar tot dat tijdstip rijden? Bovendien hebben de fans van Blutch overduidelijk geen boodschap aan een man met een gitaar en praten ze honderduit over zijn optreden heen. Dat ze ons niet komen vertellen dat het publiek alleen in Nederland onbeschoft is.
Het zal u niet verbazen dat ze mij hoogstwaarschijnlijk in de Frontline nooit meer terug gaan zien. Voor de lieve vrede zal ik in mijn KM-bespreking van deze avond maar niet dezelfde teneur als van dit stukje laten sluipen. Stel je voor dat één van mijn collega's daar nog eens heen moet.
Bovendien zou het toch ook mooi zijn als de Belgische Spoorwegen op zaterdagavond (toch de uitgaansavond bij uitstek) de treinen iets later dan 23.00u laten rijden tussen Gent en Antwerpen. België is op dat vlak dan misschien een luizenland maar een trein later dan elf uur des avonds tussen twee van de belangrijkste uitgaanscentra van Vlaanderen is toch geen luxe. Maar wie ben ik natuurlijk om dat te vinden?
Bij de melding aan de inkom dat ik op de gastlijst sta, krijg ik een afkeurende, haast meelijwekkende, blik toegeworpen van een metal dude (u kent het type vast wel: zwart t-shirt van één of ander in het wereldje beroemd gezelschap waarop draken, doornen en pentagrammen te zien zijn, afgewassen jeans, bierbuik, lang, in eeuwen niet gewassen haar) die mij mededeelt dat "wij geen gastenlijst hebben". Ik heb zoiets van: "Pardon? Waarom heb ik dan een treinticket naar Gent betaald?". Enfin, na wat heen en weer gepraat vinden ze daar toch iemand die de naam KindaMuzik kan duiden. Waarop mij tenminste het neertellen van de niet zo ronde som van 8,99 euro (wie komt daarop?, deel 2) bespaard wordt. Gelukkig maar, blijkt al snel.
Tot mijn ontzetting stel ik vast dat het voorprogramma een aftreksel gaat worden van Isis, Jesu en Sunn 0))). Dat had ik in elk geval al kunnen afleiden uit de soundcheck en het Isis-T-shirt van één van de bandleden. Het publiek blijkt voornamelijk uit crusties te bestaan, vrienden en kennissen van het metalgezelschap in kwestie waarschijnlijk. Als ze aan hun optreden beginnen (door hun ellenlange soundcheck - en waarom in godsnaam? - uiteraard een half uur te laat) worden binnen de minuut mijn ergste vermoedens bewaarheid. Wat had ik anders verwacht? Later, als ik uit arren moede maar snel naar het frituur gesukkeld ben om mijn blootstelling aan Blutch (ja hoor, zo noemen ze zichzelf) enigszins te beperken, bemerk ik op een affiche dat deze ongetalenteerde en dan ook - ware het niet dat ze zo onbenoembaar slecht waren - zeer vergeetbare gozers zich masters of austere riffing durven noemen. Het lef, meneer! Nu ben ik geen metal-specialist maar ik meen dat ik vooralsnog wel goede van slechte muziek kan onderscheiden. En deze jongens hebben het overduidelijk niet! Als het overgrote deel van het publiek dan de kop begint te schudden op het ongenuanceerde lawaai met de diepte van een teiltje opgedroogd water dat volgt, vrees ik ineens dat ik feitelijk ergens anders had moeten zijn. Ook Simon Finn zelf, nogal een vreemde man die niet alleen daar niet op zijn plaats zou zijn, maar niettemin toch alweer sinds 1969 bezig is en dus waarschijnlijk heel wat gewoon is, vraagt zich overduidelijk af waarom men hem per se als double bill met deze volstrekte debielen wil presenteren. Vade retro Satanas!
Gelukkig blijkt het optreden van Finn zelf een kippenvelmoment van jewelste. Anders was ik helemaal voor niks tot daar gekomen. Maar spijtig genoeg moet ik dan ook nog de zaal voortijdig verlaten omdat binnen een klein uur Mathew Jonson gaat aanvangen in Fuse. Wie laat er nu verdorie een optreden na 2300u beginnen in de volle wetenschap dat de treinen vanuit Gent maar tot dat tijdstip rijden? Bovendien hebben de fans van Blutch overduidelijk geen boodschap aan een man met een gitaar en praten ze honderduit over zijn optreden heen. Dat ze ons niet komen vertellen dat het publiek alleen in Nederland onbeschoft is.
Het zal u niet verbazen dat ze mij hoogstwaarschijnlijk in de Frontline nooit meer terug gaan zien. Voor de lieve vrede zal ik in mijn KM-bespreking van deze avond maar niet dezelfde teneur als van dit stukje laten sluipen. Stel je voor dat één van mijn collega's daar nog eens heen moet.
Bovendien zou het toch ook mooi zijn als de Belgische Spoorwegen op zaterdagavond (toch de uitgaansavond bij uitstek) de treinen iets later dan 23.00u laten rijden tussen Gent en Antwerpen. België is op dat vlak dan misschien een luizenland maar een trein later dan elf uur des avonds tussen twee van de belangrijkste uitgaanscentra van Vlaanderen is toch geen luxe. Maar wie ben ik natuurlijk om dat te vinden?
posted by Manic Inventor at 9:35 p.m.
5 Comments:
Bespeur ik hier een Brusselmans-invloed of is dat onderbewuste associatie omdat dit alles zich in Gent afspeelt?
mmmm... denk het niet. denk gewoon dat ik te oud wordt voor dat amateuristische clubcircuit. oude zeur-modus dus. maar zoals je weet (of misschien niet) beschouw ik Brusselmans wel als een van onze grote schrijvers, hoewel hij ook wel regelmatig literaire bagger aflevert.
Van mijns wege zouden ook alle concerten mogen worden gehouden in rookvrije zalen met comfortabele fauteuils. Maar dat heb ik altijd al gevonden, die "in een donker hol hangt meer sfeer" romantiek spreekt me als oer-Hollands calvinist gewoon niet aan. Licht moet het zijn! En strak!
Dan mogen het ook geen fauteuils zijn, maar spijkerharde banken! ;)
Jawel, de Gispen 412 bijvoorbeeld.
Een reactie posten
<< Home