ZomerBarman

Net drie uur aan het scherm gekluisterd gezeten voor Tom Barmans Zomergasten. God, was dat interessant zeg. Boeiende kerel, onze Tom (ik mag dat zeggen als Antwerpenaar). Goeie smaak ook: Beefheart (God, wat een genie!), Jeff Wall, Bad Timing van Roeg, Birth (een film die me een beetje voorbijgeschoten is, ga hem nu zeker kijken), Mingus (toen hij in een dipje zat en een beetje gek aan het worden was), Godard (met een uiterst pijnlijke tv-verschijning op Thierry Ardisons Les Enfants du Rock, waar hij na 20 jaar opnieuw met Anna Karenina wordt geconfronteerd en haar onmiddellijk als grof vuil behandelt, zelden ging de schaamtemeter zo het rood in) en dan vergeet ik er nog een paar.

Zoals alle Belgen heb ik een ambivalente relatie met mijn bekende landgenoten, maar Tom Barman is zonder enige twijfel één van de weinige genieën die we hier nog hebben in dit land (ja lach maar! Wie 'Nothing Really Ends' heeft geschreven is een genie.). Ik kon me ook enorm hard met hem identificeren omdat hij zo geweldig nerveus is. Hij was zich de hele tijd overal op zijn lichaam aan het krabben, dronk duidelijk meer dan goed voor hem was, rookte als een Turk, zijn kleren hingen na een tijdje helemaal schots en scheef, maar hij zei nu eens werkelijk niks dat niet interessant of de moeite van het overwegen waard was. Bij de meeste Zomergasten val ik in slaap, na Barman ben ik wakkerder dan ooit. Je zag ook dat Connie Palmen (hij sprak haar voortdurend met 'Connie' aan) ongelooflijk gecharmeerd van hem was. Iets wat ik met een omhooggevallen lul als Joost Zwagerman bijvoorbeeld nog niet zo snel zie gebeuren.

Het enige ietwat mindere moment was wanneer Palmen (ivm met een oude reportage over luidruchtige Nederlanders in Antwerpen) het per se over de politieke situatie in Antwerpen wou hebben. Dan begonnen ze weer over en weer te lullen over 'schijntolerantie vs tolerantie in Nederland'. [ivm daarmee: lees de schitterende column van Grünberg in Humo deze week] en dat liep een beetje verloren in een programma dat toch voornamelijk handelde over kunst en de ziel van de kunstenaar.

Mooi ook vond ik dat hij impliciet toegaf dat hij best wel een heel moeilijke jongen is. Hoe kan het immers anders dat elke dEUS-plaat met een andere bezetting wordt opgenomen? [daaraan gekoppeld moet je constateren dat iedereen die dEUS heeft verlaten [Danny 'I Know Karl Lagerfeld' Mommens, Stef Kamiel Carlens en Rudy Trouvé) gewoon veel minder interessante muziek maakt - en dan blijf ik nog beleefd - hetgeen dan weer bewijst dat er in een groep zelden plaats is voor meer dan een genie]. En dat vind ik nog altijd het mooiste: dat iemand op tv zichzelf is ipv zich als iemand anders voor te doen, hetgeen, laten we eerlijk zijn, normaal gezien een grondkenmerk van televisie is. Een tv-moment om in te kaderen. Zeer sterk. Soms ben je nog wel eens trots dat je een Belg bent. Way to Go, Mr. Barman. En zorg nu maar dat die nieuwe dEUSplaat een meesterwerk is. Ach, zelfs het tegendeel zou ik je na deze drie uur nog vergeven.