En dus...

Omdat ik de naam toch niet kon laten, gaan we hier gewoon verder in het Engels. See you there.

Since I somehow couldn't get rid of the name, we continue here from now on.

The Last Post

God, wat een pathetische titel om het einde van een blog te melden. Jawel, ik hou er vanaf vandaag mee op. Niet omdat ik geen meningen meer zou hebben, niet omdat ik niet zo ijdel ben dat ik vind dat die meningen niet meer belangrijk zouden zijn, maar gewoon omdat ik al maanden in een onwaarschijnlijke persoonlijke en dus ook schrijfkramp terechtgekomen ben. Geldgebrek en andere onaangenaamheden die leiden tot dat geldgebrek houden me al wat een eeuwigheid lijkt weg van de schrijftafel en omdat ik vind dat een blog het vooral moet hebben van impulsieve en snel verwoorde opinies en dus dagelijks geupdate moet worden, heeft Fire in the Mind nog maar weinig zin.

Vergis u niet: ik word nog steeds extatisch van muziek, zie haast elke dag wel een film en lees nog steeds de stukken uit m'n hersenen. Maar FITM is altijd een snelle blog geweest, die het voor mijzelf moest hebben van liefst meerdere posts per dag en totdat die situatie opnieuw mogelijk is en ik mijn persoonlijke duivels weer op die manier kan uitdrijven, zeg ik Blogger even (of langer) vaarwel.

Ik dank jullie allen, en dan vooral mijn Nederlandse broeders, voor de aandacht, hoop dat jullie er iets aan gehad hebben en zeg geen 'Vaarwel' maar wel 'Tot Ziens'. Tot dan wens ik iedereen de ontdekking van mijn persoonlijke goden Carl Craig, Basic Channel en Philip K. Dick toe.

Punt en andere lijn.

Lucky 13

Nog een goeie kleine film. De vergelijkingen met Fight Club zijn niet van de lucht als het over deze film gaat, maar de opzet is in feite veel bescheidener. Spannend is ie wel en bovendien uitgevoerd in prachtige zwartwit-fotografie. Stevige aanrader, al had het einde wel iets beter gekund. Het beste zou zijn dat je de film bekijkt zonder te weten waar het over gaat, dan is de verrassing groter.

The Isle

God, wat een film! Uiteraard alleen al de moeite om te vernemen wat je zoal met vishaken kan doen. En toch blijft het ondanks de manifeste gruwel een heel poëtische film. Vooral de hoofdactrice, die in heel de film geen woord zegt, is verbazingwekkend. Voor wie ook Old Boy wel kon smaken.

Dead Slow Does It

Ik ben sowieso nogal te spreken over het werk van Radio Slave (zie zijn Carl Craig en Chelonis remixen), maar deze ontzettend trage (KDJ en Theo komen in de buurt, maar dit is stukken spannender) plaat rockt als de beesten. En ze is ook nog eens afwisselend. Bevat met 'Retro Active' trouwens een 'French Kiss' rip-off die werkt. Plaatje om van te houden.

Mmmmmmm.....

Als zowel Lubacov als OMC hem goed vinden, zal ie dat wel zijn, zeker? En dat is ie dus. Wat zeg ik? Zowat het beste rockplaatje dat ik de laatste maanden heb gehoord. Doet me tegelijk aan Royal Trux en The Sisters Of Mercy denken. Afkomstig van dezelfde kerel die ook voor het succulente Black Mountain heeft gezorgd. Dreinerige heroïnerock van een beter jaar. En maar zeven nummers, dus verveling krijgt geen kans, hetgeen ook altijd een pro is.

Het Vuur in de Geest

Is - enkel blinden hebben het nog niet gemerkt - wegens allerlei financiële, logistieke en andere troubles tot een loutere gloed verworden. Verwachte terugkeer: midden juni.

Nog één ding: doe uzelf een plezier en lees American Tabloid en The Cold Six Thousand van James Ellroy. Want dat zijn zowat de twee beste boeken ooit geschreven. En lees daarna ook maar ineens White Jazz, dat van een zelfde Olympische niveau is.

Cheers!

Lezerij

Ik mag dan nog steeds geen internetaansluiting hebben, graag had ik u toch even gemeld wat er op het moment gelezen wordt.

Dat is Maurice G. Dantecs Laboratoire de Catastrophe Générale, het oh zo politiek incorrecte dagboek van de schrijver van het 'geniaal!' schreeuwende Cosmos Incorporated (op het moment ook al aan herlezing toe), waarin hij Nietzsche en het katholicisme probeert te verzoenen. Waanzinnig interessant, maar niet voor linkse jongens.

Heideggers Inleiding in de Metaphysica: 200 pagina's worstelen met de taal van het Zijn en het Zijnde. Niet zo moeilijk als het belachelijk ingewikkelde monument Zijn en Tijd en uiterst leesbaar. Aanrader voor wie zoals ik altijd gefascineerd is geweest door lieden als Parmenides en Heraclitus.

Ballards The Atrocity Exhibition: oh wat is die man toch geniaal visionair. Handig ook dat ik een editie heb waarin Ballard twintig jaar na publicatie terugblikt op het in 1970 verschenen boek. Na dit boek kan ik Crash eindelijk aan denk ik. Mooi ook voor een modulaire geest als die van mij dat je het boek op elk mogelijke pagina kan aanvangen. Een mentaal avontuur voor mensen die tegen een stootje kunnen. Maar zouden we dat als postmodernen allemaal niet moeten kunnen?

Baudrillards Le Système des Objets in de Engelse vertaling. Niet enkel ingewikkeld (paragrafen herlezen is de boodschap) en uitzonderlijk erudiet maar ook regelmatig erg grappig. En bovendien ook heel erg waar (of is dat een woord dat uit de mode is?). Bovendien (vind ik) nog steeds zeer relevant.

Voor de rest voornamelijk herlezingen van Borges, Dick, Gibbon (Decline and Fall of the Roman Empire) en Houellebecq.