Gothverdomme

Ik beschouw mezelf over het algemeen als een zeer positief mens. "Het komt wel in orde" is, net na het minimalere "Ach, ja", zowat mijn meest voorkomende mentale stoplap. Lang geleden heb ik dan ook besloten om op deze blog niemand met de vinger te wijzen, andere blogs/media uit te lachen en kritiek op anderen, tenzij ze het echt verdienen natuurlijk, te mijden als de pest. Niet alleen is het tijdverspilling, omdat de wereld nu eenmaal niet van vandaag op morgen verandert, maar domme en negatieve meningen zijn er al genoeg, I do not wish to add more. Niettemin heb ik wel een neiging om op te komen voor de underdog. Noem het een soort rechtvaardigheidsgevoel, dat voor mij persoonlijk trouwens niks met moraal en andere categorische imperatieven in de strikte zin des woords vandoen heeft.

Dus dit vind ik - ok, ik ben er laat mee, uitgesteld relais is my way, gelukkig maar want ik van nature een zeer impulsief mens - zooooo kort door de bocht. En zo makkelijk ook. Wat is er nu moeilijk aan om een subcultuur uit te lachen? Ik hou bijvoorbeeld niet van hardcore, metal en indie. Ga ik me daarom bezighouden met die respectievelijke scenes af te breken en neer te kijken op hun aanhangers? Nee dus.

De schrijver van dit lamentabele schotschrift zou beter een voorbeeld nemen aan het artikel over Earth. Daarin zitten geen huizenhoge clichés verwerkt en worden geen al jaren wagenwijd openstaande deuren ingetrapt. Wel is er sprake van aanstekelijk enthousiasme, stevig onderbouwde analyse en Liefde voor het Woord. Dàt verwacht ik in de blogosfeer, niet het uitlachen van meisjes en jongens met zwartgekleurd haar, mascara en een vaak terechte depressie.

Ik ben trouwens ook ooit nog goth geweest (niet dat dit stuk daardoor is ingegeven, zo erg is het en was het nu ook weer niet). Niet van de variëteit zwart haar (wegens sowieso niet genoeg haar) en mascara overigens, maar ik mocht tijdens mijn adolescentie in het weekend wel eens een hysterisch zelfexpressief dansje zetten op The Cure, The Virgin Prunes en The Sisters Of Mercy, zelfs nog op ergere dingen. Ben ik blij dat mijn moeder toen gewoon eens hard heeft gelachen in plaats van me "terug de wereld in te slaan", zoals de auteur van betreffende nota dat, denkt hij toch, zo mooi verwoordt.

Nu, niet dat ik van schrijver dezes iets anders verwacht. Ik heb hem er ook al op betrapt dat hij vieze clichés over vrouwen en muziek zonder enige, in dat geval nochtans zeer gepaste, schaamte de wereld instuurde. Overduidelijk deelt de woordenbraker over wie ik het hier heb de mensheid graag in categorieën in. Zichzelf op de borst kloppende, maar nochtans niet door enige kennis ter zake gehinderde, pseudo-sociologische meninkjesschijters vind je blijkbaar in alle geledingen van deze maatschappij. Dat ze een forum daarvoor krijgen is hun volste recht. Dat heet nu eenmaal democratie. Dat hun meningen daardoor interessant en de moeite van het overwegen waard zijn is, dat blijkt nog maar eens, een geheel onbewezen zaak.

Het ergste van dit alles: de man kan echt wel schrijven. Mijn vraag is dan: Waarom niet eens een gefundeerd, doorwrocht of gewoon minimaal interessant stuk schrijven in plaats van alles wat je in het hoofd schiet zonder censuur aan de tekstverwerker toe te vertrouwen? Of is dat ook al tijdverspilling tegenwoordig? Beterschap gewenst!