Werelddienst

Wat later dan anderen heb ik nu ook kennis genomen van het tweede deel van Dave Clarke's World Service. En net zoals vorige keer is het vooral de tweede cd die serieus brokken maakt. Was het vorige keer het electro-deel dat gensters sloeg, dan is het nu - uitgerekend in deze electro hoogconjunctuur - net het techno-deel dat volledig voor de aanval gaat - en in zijn missie slaagt. Zijn electro-mix is veel te zwaar, veel te veel Vet Geluid-plus-ultra om echt aantrekkelijk te zijn. Het techno-luik is nog veel harder, en zeker nog veel sneller, maar het is wel dat deel dat zowel op technisch gebied als qua agressie van het horen-is-geloven-soort is. Waar iemand als Mills dj-matig al jaren op zijn reputatie teert, zonder feitelijk sinds eind jaren negentig nog veel aan de zaak toe te voegen, slaat Clarke je hier brutaal met verbazing, en dan nog eens, en nog eens. Je weet gewoon niet wat je overkomt, nummers komen tegen lichtsnelheid voorbij en zijn, zoals gewoonlijk, al in een ander overgelopen voor je er erg in hebt. Let ook op het ongegeneerd industrieel lawaai dat de man hier produceert. Nee, dappere Dave laat zich niet in een hoekje drummen. Full-frontal assault! No mercy! Wie had dat nog gedacht?