Mmmm.... ijmeringen

Ik las deze week in mijn Chinese horoscoop (ik ben een absolute sucker voor horoscopen, ook al zijn ze complete bullshit) dat ik vanaf deze week terug meer trek in het leven zou gaan krijgen, laten we het verhoogde levensvreugde noemen. En feitelijk is het wel een beetje waar (Martijn zou hier een mooie wetenschappelijke term voor weten op te rakelen). Ik heb me de laatste maanden (ach, laten we zeggen het laatste jaar) echt ontdaan van alles wat me stoort, mensen en dingen gelijk. Een soort grote schoonmaak, maar niet alleen dat. Er is ook het besef (cliché-alarm!!!) dat je in feite met een beperkte set aan middelen je het jezelf wel best aangenaam kan maken (zo ben ik al drie, vier maanden geen uitgaanskeet meer binnengeweest). Het lijkt wel dat hoe ouder je wordt, hoe meer de necessitas zich vanzelf reveleert. Vroeger dacht ik altijd dat je op een bepaald moment keuzes zou maken en dat die dan de richting van je leven verder zouden gaan bepalen (ok, tot op zekere hoogte geldt dat natuurlijk wel, maar ik heb het gevoel dat dat bij mijn karakter geen doorslaggevende rol speelt). Nu merk ik dat dat voor de meeste mensen ook gewoon zo is. Maar ik ben, en zal het waarschijnlijk nooit zijn, helemaal niet zo goed in keuzes maken. Als anderen hun gezicht een bepaalde richting uitkijkt, wil mijn gezicht met alle geweld 360 graden tegelijk zien, hetgeen wel eens leidt tot een zere nek, maar die neem ik er dan maar bij. Ik denk dat die verhoogde levensvreugde er juist mee te maken heeft dat ik het fatum/de fatalitas vanzelf laat emergeren, in plaats van me almaar verder druk te maken over het feit dat ik geen keuzes kan maken. Zou Morrissey dan toch gelijk hebben: "When Will You Accept Yourself? For Heaven's Sake!"