Crash

Na Cocaine Nights was ik gisteren uit pure Ballard-obsessie maar onmiddellijk in Crash begonnen. Maar ik heb het vandaag toch maar even langs de kant laten liggen. Pure pornografie gewoon. Ik had het ook al niet zo met de film van Cronenberg. Die gelijkschakeling van gruwel, dood en sex is iets waar ik op het moment nog niet helemaal bij kan. Niet dat het mij schokt maar dat gaat maar door en door en in feite word ik er een beetje misselijk van. Heb ik wel vaker hoor bij Ballard, van die momenten waarop je denkt: gaat hij nu echt nog verder? Meestal ontlokt me dat dan een schuin lachje, omdat het deviante, het durven doen wat anderen alleen denken, me altijd wel heeft geïnteresseerd en er weinig schrijvers zijn die er zonder effectenbejag (in The Atrocity Exhibition is het zelfs klinisch) over kunnen schrijven. Morgen misschien verder lezen maar de eerste tien pagina's zitten nu nog altijd iets te vers in het geheugen om onmiddellijk de draad weer op te nemen.