Dutch Psychedelia 66-72

God, wat een teleurstelling. Niet dat de titel (Waterpipes and Dykes) nu zoveel beloofde, maar ik had van mijn Noorderburen toch iets meer verwacht dan deze makke imitatie van Amerikaanse voorbeelden (Love, The Doors en Jefferson Airplane). En ik die dacht dat ze boven de Moerdijk veel eerder aan diverse verboden substanties zaten dan in de Vlonders. Maar ja, dat levert zowiezo enkel in uitzonderlijke gevallen momenten van inspiratie op. De waanzinnigste muziek blijkt nu eenmaal altijd gemaakt te worden door mensen die zichzelf ernstig nemen.

Toch enig voorbehoud want de nummers van Woorden (hoop er ooit een langer stuk van te vinden), Karel Appel en Suprieze waren toch wel te doen. Vooral de poëten-op-lawaai Woorden konden me wel boeien. Spijtig alleen van dat verre van accentloze Engels. En dat Appel nog ooit profetieën op een bedje van gestoorde orgelklanken aan de wereld had durven prijsgeven, dat wisten we dus ook nog niet. Suprieze durft het aan om lekker atonaal en hysterisch te keer te gaan over tonnen reverb en distortie en dit maar liefst meer dan tien minuten lang. Niet echt vreemd dat er van hen nooit meer iets vernomen werd. Want de late jaren '60 en vroege jaren '70 waren wel tolerant, maar zo tolerant nu ook weer niet.

Volgende halte op de route: Timothy Leary vs Ash Ra Tempel.